Vooraf: Ik schreef deze blog afgelopen maandag. Daarna, de rest van de week, kwam er nog een stortvloed van meningen en noodkreten over het onderwerp van vandaag via tv en kranten over ons heen. Ik vermoed dat niet alle lezers mijn mening zullen delen. Ik sta open voor reacties. Graag via de reactiepagina onderaan zodat iedereen mee kan lezen.
Iedere dag is er wel een talkshow, een radioprogramma of een krantenartikel over “de jongeren” die het zo vreselijk moeilijk hebben. Ze kunnen niet naar school, ze kunnen niet feesten, ze zijn eenzaam etc. Een verloren generatie hoor ik al. Een heel jaar onderwijs verloren, dat komt nooit meer goed. Of, ze verliezen hun identiteit!? Een hele generatie dreigt in een burn-out te vervallen. Ben ik erg ongevoelig als ik dit allemaal een beetje overdreven vind?
Over welke jongeren gaat het eigenlijk? Groep 7 en 8 van de basisschool? Pubers op het voortgezet onderwijs? HBO en WO-studenten? Of allemaal?
Studenten die alleen op een studentenkamertje zitten en alleen zijn, kunnen toch gewoon tijdelijk weer naar papa en mama gaan. Daar hebben ze gezelschap en het onderwijs is toch online.
Vóór corona werd er ook al een burn-out epidemie voorspeld omdat de jongeren alle eisen die aan hen werden gesteld, alle verplichtingen waaraan ze moesten voldoen, niet meer aankonden. De sociale media, sportverenigingen, feesten, studie, daten, bijbaantjes, studentenvereniging, noem maar op. Het werd te veel. Nu is er een soort sabbatical aan de gang om die druk eventjes weg te kunnen laten vloeien en nu dreigt er een ramp omdat al die dingen die er waren, er nu niet meer zijn. Een flow van burn-out naar burn-out dus eigenlijk.
Hoe moeilijk is moeilijk? Ik denk dat mensen met bijvoorbeeld een kledingwinkel of kappers of mensen met een café of restaurant het moeilijk hebben. Heel erg moeilijk zelfs. Die zien hun levenswerk inclusief hun spaargeld inclusief hun pensioen in rook opgaan. Dat is pas moeilijk.
Ik weet het, ik heb makkelijk praten hier in mijn mooie huis aan de rand van het bos. Ik weet het, als ik over vroeger ga praten, klink ik als een ouwe lul. Maar toch wil ik een vergelijking maken. Toen ik begin 20 was, moest ik na enkele jaren uitstel in militaire dienst. Anderhalf jaar van mijn maatschappelijke carrière weg? Nee dus. Gewoon de draad weer oppakken en verder gaan. Het is met mij ook goed gekomen. En die militaire dienst van anderhalf jaar was ook niet altijd even makkelijk. Misschien is het niet volledig vergelijkbaar, maar het gaat me te ver om te denken dat een hele generatie in een verschrikkelijke put dreigt te vallen waar ze nooit meer uit kunnen klimmen. Verloren, geen toekomst meer. Dat zou trouwens erg vervelend zijn want dit is de generatie die mij moet gaan verzorgen als ik echt oud en versleten ben.
Ik begrijp echt wel dat veel mensen het moeilijk hebben deze tijd en niet alleen jongeren. Maar in plaats van zeuren, stel ik voor dat ze een nieuwe hobby gaan zoeken, net als ik. De tijd van sigarenbandjes verzamelen is wel voorbij, maar er zijn tegenwoordig vast andere leuke hobby’s. Ik heb me sinds kort gestort op het maken en bewerken van filmpjes. Filmpjes van Marleen die aan het tekenen of schilderen is. Die zet ik dan vervolgens op haar website. Ik begon met 2 smartphones te filmen. Eén gericht op het werkstuk en één gericht op het palet. Als je die twee films tot één film monteert, moet de synchronisatie perfect zijn. Dat was bij het eerste experiment niet het geval. Bij de tweede film al zeker 80% geslaagd. De eerst volgende moet 100% goed zijn. Dit is meteen een mooi moment om de nieuwe website van Marleen te promoten. Zelf is ze daar te bescheiden voor.
Een lege agenda kan ook leuk zijn.
Sinds ik mijn werkzame leven aan de wilgen heb gehangen, geniet ik iedere dag van een lege agenda. Kennen jullie die reclamespot van de Staatsloterij nog?
Zo kijk ik minstens één keer per dag in onze digitale agenda. Mijn afspraken staan er in paars, die van Marleen in geel. Ik open dan de agenda en dan zie ik dat er niets in paars staat. Heerlijk. Later op de dag kijk ik dan nog maar eens een keer. Weer niets. Er staat natuurlijk wel eens wat in, bijvoorbeeld tennissen. Maar dat is dan een leuke afspraak. Dus, leer genieten van minder afspraken!
Hoi Louis, helemaal eens wat betreft de jongeren!
Groetjes Josje
Moest gelijk denken aan Brigitte Kaandorp “ik heb een heel zwaar leven.”
Beste lezers,
Ik ben werkzaam in het onderwijs en via linkedIn kwam ik onderstaan artikel tegen van Evelien Ketelaar. Evelien is directeur van een Pesant en onderwijs bureau. Evelien is bij veel scholen betrokken met betrekking tot innovatie.
Ik wil de brief die zij aan minister Slob heeft gestuurd graag met jullie delen. Ik sta voor 200% achter wat zij schrijft.
Excellentie,
Sta mij toe u informeel te benaderen, want dit is een brief uit mijn hart.
Vrijdag 22 januari kondigde je aan dat je werk maakt van een Nationaal Programma Onderwijs. In het persbericht las ik je woorden: “We zien de sporen die de Coronacrisis trekt in onze samenleving, al helemaal bij leerlingen en jongeren. Niet alleen in hun ontwikkeling, maar ook in hun welbevinden.” Je maakt je zorgen over de effecten van de Coronamaatregelen op leerlingen. Veel Nederlanders delen die zorgen.
Ik maak me ook zorgen. Ik maak me zorgen omdat in de politiek en mainstream media veelvuldig wordt gesproken over achterstanden en een verloren generatie. De onderwijsinspectie doet nu ook een duit in het zakje door te benadrukken dat de eindtoets voor groep 8 echt moet doorgaan. Ik maak me zorgen, omdat kinderen en jongeren overal horen wat er niet goed gaat. En dat terwijl zij behoefte hebben aan positieve aandacht, erkenning en waardering om zelf nieuw perspectief te zien.
Stel je eens voor dat je jong bent en je probeert je op je eigen manier in deze tijd staande te houden. Je wordt al een jaar geconfronteerd met een ongekende crisis en je ziet dat volwassen generaties niet het vermogen hebben om daarin veerkrachtig en wendbaar te zijn. Je wordt op allerlei manieren begrensd, terwijl er zo weinig verbinding met je wordt gemaakt. Jouw stem dringt moeilijk door en er wordt – alle goede bedoelingen ten spijt – toch nog vaak over je gesproken en voor je besloten in plaats van jouw stem werkelijk een plek te geven.
Ik maak mij dus echt zorgen Arie. Omdat we elke dag tegen kinderen en jongeren lijken te zeggen dat ze moeten ‘leren voor hun leven’, zoals je moet ‘rennen voor je leven’. Geen enkel kind heeft een achterstand. Systemen, culturele en maatschappelijke normen creëren achterstanden, en wíj zijn het die dat toestaan. Wij houden dit alles overeind, ten koste van kinderen. Ontwikkelen doe je elke dag, of je 0 bent of 100. Als wij kinderen en jongeren het vertrouwen geven dat je élke dag opnieuw kunt beginnen, dan is er helemaal niemand verloren. Leren doe je ín het leven. De manier waarop wij met de crisis omgaan maakt helaas duidelijk dat wíj deze attitude onvoldoende hebben ontwikkeld.
Geen enkel kind is gelijk en heeft een gelijke uitgangspositie. En ja, er zijn kinderen die het ongelooflijk moeilijk hebben. Soms hebben zij het nóg moeilijker dan voor de crisis. Er zijn er ook die opbloeien. Als er één plek is waar wij ieder kind de bagage kunnen meegeven om zijn of haar eigen kompas te vormen dan is het ons onderwijs. Daar kun je samen werken aan het vertrouwen om nieuwe situaties te hanteren, je kunt er veerkracht opbouwen en groeien in je wendbaarheid. En dat is heel erg hard nodig, want de onvoorspelbaarheid en onzekerheid in onze mondiale samenleving nemen alleen maar toe.
Als je een Nationaal Programma Onderwijs gaat vormen, dan is mijn vurige wens dat dit programma het begin is van een nieuwe onderwijswerkelijkheid. Dat we het lef hebben om opnieuw te beginnen; het kind te zien en het systeem te verlaten. Dat we de bedoeling van onderwijs centraal stellen en de enorme maatschappelijke waarde daarvan erkennen. Dat we beginnen met aandacht voor het welbevinden en de betrokkenheid bij onze kinderen en jongeren. Dat we inzetten op het herstellen van vertrouwen, op socialisatie en persoonsvorming. Dat we ons bewust zijn van het belang van interactie, wederkerigheid en samenleven. En natuurlijk moet er aandacht zijn voor onderwijs in taal en rekenen. Dat is geen discussie. Maar die ‘cognitieve – of kennisachterstanden’ herstellen zich veel beter als wij wendbaar durven zijn.
We zitten midden in de Coronacrisis, en we kennen inmiddels de urgentie van de klimaatcrisis. Mogen onze kinderen en jongeren erop vertrouwen dat wij daarvan leren? Mogen zij erop vertrouwen dat we samen in staat zijn om de crisis in onderwijs te kantelen? Op mijn inzet kun je rekenen!
Evelien Ketelaar
https://www.bd.nl/den-bosch-vught/kristel-dineert-met-zoontje-7-midden-op-bossche-markt-uit-stil-protest-een-jaar-is-voor-een-kind-extra-lang~ac31a6af/